தேளும் மூட்டைப்பூச்சியும்!!

சின்ன வயசில இருந்தே தேள் அப்டின்னு சொன்னாலே எனக்கு ரொம்ப பயம். நான் வளர்ந்தது எலாம் கிராமம்தான். ஊர்ல எல்லா வீட்டுலையும் தேள் ஒரு அழையா விருந்தாளி. குடும்பத்தோட வருவாக. இருப்பாக. போவாக. அதுவும் குடும்ப தலைவர் ரொம்ப கருப்பா பயங்கரமா நம்ம இம்சை அரசன் பாபு மாதிரி இருப்பார். குழந்தைங்க எல்லாம் இளஞ்சிவப்பு நிறத்துல டிரான்ஸ்பரன்ட்டா இருப்பாங்க. நம்ம வீட்டுல குழந்தைங்க இருந்தா ரொம்ப பத்திரமா பார்துகனும். இல்லைன்னா தேள் சார் வந்து கடிச்சு வச்சிருவாங்க.

எல்லார் வீட்டுலையும் கண்டிப்பா தேள்கடிக்கு மருந்து வச்சிருப்பாங்க. சில நேரம் சில தேள்கள் பயங்கர பிரமாண்டமா பார்க்கவே பயமா இருக்கும். சின்ன தேள்ன்னா நம்ம வீரத்தைக் காட்டலாம். பெரிய தேள்ன்னா யாரையாச்சும் துணைக்கு தேடனும். ஒரு தடவை காட்டுக்கு போகும்போது சரியான மழை. மழைக்கு மரத்தடின ஒதுங்கினா மரம் முழுவதும் ஒரு சின்ன கேப் கூட இல்லாம மரம் முழுவதும் தேள்கள். பார்க்கவே பயங்கரம். அங்க பயத்துல ஓட ஆரமிச்சதுதான். வீடு வந்துதான் நின்னோம். இப்போ எல்லாம் தேள்கள் பார்க்க முடியிறதில்லை. தேள் இனம் அழிஞ்சுபோச்சா?

ஹாஸ்டல்ல படிச்ச எல்லோருக்கும் இந்த மூட்டைப்பூச்சி அனுபவம் கண்டிப்பா இருக்கும். அப்போ எல்லாம் சூட்கேஸ் எல்லாம் வாங்கி தரமாட்டாங்க. எல்லாம் டிரங்கு பெட்டிதான். தகரத்துல செஞ்ச அந்த பெட்டி. அதுக்கு ஒரு இத்து போன பூட்டு. அந்த பூட்டோட சாவியையும் அடிக்கடி தொலைச்சிட்டு பூட்டை உடைக்கிறது. இதுதான் ஹாஸ்டல்ல முக்கியமான வேலை. அதை விட முக்கியமான வேலை சண்டே அன்னிக்கு மூட்டைப்பூச்சியை நசுக்குறது. அப்போ மட்டும் வடிவேலு அந்த மூட்டைப்பூச்சியை கொல்ற மெசின் கண்டு பிடிச்சிருந்தார்ந்னா நல்லா இருந்திருக்கும்.

சண்டே ஆச்சுன்னா தகர பெட்டியை மொட்டை மாடிக்கு தூக்கிட்டு போயி வெயில்ல காயவச்சா பெட்டில உள்ள மூலை முடுக்குல இருந்தெல்லாம் ஓட்டபந்தயத்துல கலந்துக்கிற மாதிரி வேகமா ஓடி வரும். அதை நசுக்கினா அதிலிருந்து இன்னும் மூட்டைபூச்சி வரும்னு ஒரு புரளி உண்டு. அதனால பிடிச்ச  மூட்டைபூச்சி எல்லாத்தையும் ஒரு பேப்பர்ல போட்டு எரிச்சிடுவோம். ஒவ்வொரு வாரமும் இதுதான் வேலை. அந்த அனுபவமும் சுகமாத்தான் இருக்கும். இப்போ மூட்டைபூச்சியையும் பார்க்க முடிவதில்லை.

டிஸ்கி: என்னடா இது பதிவுன்னு கேக்குறீங்களா? சும்மா பழைய நியாபகம். அவ்ளோதான்